overthinking? nie, ja tylko doprowadzam się do obłędu

Nawet najgłupsze programy w internecie nie pomagają oderwać myśli od tego, co dzieje się w głowie. Książka? Litery skaczą przed oczami, a co jakiś czas oczy zasnuwa mgła. Mandala? Ręce trzęsą się tak, że nie da się utrzymać ołówka. Nawet ukochane pisanie przychodzi z trudem, na szczęście tutaj wsparcia udziela komputer z niezastąpioną w takich sytuacjach klawiaturą. Na ratunek błędom przybiega korekta. Każde słowo zakreśla się na czerwono. Co robić?

Może czasem lepiej sobie odpuścić?
Tak, czasami najlepiej pozostać betonem emocjonalnym, albo przynajmniej zachować taką pozę, na siłę utrzymywać w duszy resztki spokoju. Niestety, nie w każdej sprawie się da.
Są rzeczy, które niesamowicie zasmucają, rzeczy, które wprawiają w przerażenie, wręcz w osłupienie. Tysiące myśli wpędzają powoli w załamanie nerwowe. Niektórych spraw nie da się zbyć zwykłym wzruszeniem ramion.

Chciałoby się spojrzeć na to wszystko z góry, nabrać dystansu, jednak myśli ściągają ku ziemi.

Czuć gorąco uderzające w twarz. W głowie szumi jak po nadmiernej ilości alkoholu, w przełyku tak samo pali, tutaj jednak nie pomagają żadne sprawdzone sposoby. Oddech jest ciężki, nieregularny, przyspieszony. Serce galopuje. Pozwalam ponieść się emocjom, mając nadzieję, że już za chwilę wszystko się uspokoi. Ręce trzęsą się coraz bardziej. Nic z tego.
Krzyki za oknem docierają do uszy jak zza grubej szyby, pomimo otwartego okna. Próbuję wywietrzyć stęchliznę własnych myśli. Przez głowę w każdej sekundzie przelatuje tysiąc myśli. Nerwowość, rozdrażnienie nie dają się ukryć przed nikim. Tak, Tato, wszystko w porządku. Nie, nic się nie dzieje.Czuję się wyśmienicie. Tylko zaraz...
... oszaleję.
Niepokój. Zżera od środka, trawi od początku do końca, odbiera dotychczas niczym niezmącony spokój leniwych niedziel. Naruszył to, co wydawało się wieczne. Oddycham głęboko. Na tyle, na ile pozwala mi to miasto. Sama doprowadzam się do obłędu, do szewskiej pasji, wpędzam się w paranoję.
Nie ma co robić, nie mogę nic zrobić, to nawet sen nie jest w stanie przyjść z pomocą. Pozostaje czekać, czekać. Wskazówki zatrzymują się, nawet jeżeli tylko na sekundę odwrócę wzrok. Kolejna już najdłuższa godzina mojego życia dokłada swoje trzy grosze do i tak już przerośniętej, nabrzmiałej, grożącej wybuchem sytuacji. Po raz kolejny dolewam oliwy do ognia.

Niby wszystko jest po staremu, a jednak wszystko wydaje się obce.

Mam okazję rozważyć milion możliwych scenariuszy. Mam okazję odbyć kolejną wędrówkę wgłąb siebie, tylko po to, by znaleźć tam kolejne, jeszcze większe pokłady niepokoju, do tej pory utajonego, przyczajonego, czekającego. Wszystko powraca z podwójną mocą. Każda próba przemówienia sobie do rozsądku kończy się dokładnie tak samo, a przywrócenie się choć na chwilę do bycia betonem emocjonalnym tylko pogarsza sytuację, coraz bardziej oddala od trzeźwego myślenia. Wpadam w błędne koło.
Nie ma się czym przejmować, nic się nie dzieje. Wszystko jest w najlepszym porządku. Nikomu to nie zaszkodzi. Nie wydarzyło się nic złego, niszczącego, mimo to do wieczora nie uspokoję oddechu. Nawet sprawdzone sposoby nie dają żadnych rezultatów.
Czasami tak wygodnie byłoby móc opuścić swoje własne ciało.
Szukam ukojenia w wszystkim, co ogłupia, co pozwoli chociaż na chwilę wyłączyć mózg. W takiej chwili nawet programy paradokumentalne w telewizji stają się na wagę złota, o ile pomogą oderwać się od siebie, nawet na krótki moment.
Niech ktoś zatrzyma tą samonapędzającą się karuzelę niepokoju, która wiruje coraz szybciej i szybciej. W każdej chwili mogę wypaść, zlecieć na łeb na szyję, puścić wodze. Jednak muszę trzymać się w ryzach, nie mogę pozwolić sobie po raz kolejny na wpędzenie się w paranoję.